Hoe vaak we in aanloop naar de verhuizing hebben gehoord "Oh dus jullie worden een "Ik Vertrek?". We hebben het er over gehad of we ons wilden inschrijven voor het programma. Het leek ons een leuk naslagwerk voor de kinderen.
Echter voldoen we niet aan de criteria:
- Je start een onderneming in het buitenland en dat is je hoofdinkomen (Bart heeft een vaste baan, de gîte willen we doen omdat we het leuk vinden)
- Het huis staat het liefst op instorten en je bent zelf absoluut niet handig (Handig wil ik ons zelf niet noemen maar het huis staat ook niet op omvallen)
- Je denkt alles te kunnen regelen met een budget van 10.000,- ( de overwaarde van het huis in Nederland heeft ons goed geholpen)
Dus... in dat opzicht zijn we geen "Ik Vertrek verhaal". We gaan dit avontuur aan en de toekomst zal uitwijzen of dat het geslaagd is of niet.
Maar goed zondag 24 april is het zover en vertrekken we. De ouders van Bart gaan met ons mee. Ze willen ons graag helpen deze periode en dat is van harte welkom 😊. Omdat er nog gasten in de gîte zitten en we het rustig aan willen doen blijven we halverwege overnachten. We dachten een leuk plekje te hebben gevonden en het was oké maar alles wat we zelf niet wilden voor onze gasten. Ook daar leer je natuurlijk van!
Op maandag de 25e komen we in de middag aan in Saint-Laurent. Ruddy (de vorige eigenaar) is nog druk bezig alles in te pakken dus wij halen op het gemakje de auto's leeg. Dan helpen we Ruddy waar we kunnen. Ik merk dat het veel met hem doet en hij het overzicht kwijt is. Samen lopen we door het huis en kijken kamer voor kamer wat hij graag nog wil meenemen en wat hij zelf niet meer nodig heeft. Dit geeft hem geloof ik iets meer rust. Zijn auto en bus zitten namelijk al afgeladen vol en hij kan het nu niet meer allemaal meenemen. Maar we zetten het goed weg en zodat het later wel een keer opgehaald kan worden.
Dinsdag is de dag van de overdracht. Zoals vorige week verteld liep dat niet helemaal zoals we hadden gehoopt maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Ondertussen wordt er hard gewerkt in de kamers van de kinderen. Beide hebben zelf hun behang uitgezocht. Emma gaat voor goud en Kate heeft panter print. Ruddy vertrekt tegen de lunch naar zijn nieuwe huis in Spanje.
Een bezoekje aan de bouwmarkt maakt het uitdagend. We zijn opzoek naar een stuk triplex. Lang leve Deeple (vertaalapp) waardoor we er toch uit komen hoe ze dat noemen. In plaats van het aan te geven bij de zagerij, staat er verstopt een balie-tje met de mogelijkheden. Het hout is niet op voorraad maar komt donderdag, uiterlijk vrijdag ochtend binnen. We bestellen het hout wat we nodig hebben en wachten af of het goed komt.
Woensdag is de afspraak bij de bank. We hebben een bankrekeningnummer! Of wel RIB genoemd. Komt op hetzelfde neer als IBAN zonder 'FR' ervoor. Maar overal waar je komt kunnen ze niets met IBAN maar dien je een bewijs van RIB te hebben. Met dit rekeningnummer kunnen we in ieder geval weer verder. Het is nodig voor eigenlijk alles! Onder andere voor water en elektra waardoor we vervolgens een Justificatifs de domicile krijgen, dat document heb je weer nodig om andere zaken te kunnen regelen. Dus wij helemaal blij dat we verder kunnen. Stap voor stap...
Donderdagochtend staat de verhuiswagen al om 8 uur voor de deur. Er was gezegd dat de vrachtwagen wel achteruit het terrein op kon en dan de klep halverwege de trap open klappen zodat de wagen zo leeg zou zijn. Nou... dat werd het dus niet. De chauffeur kwam met een extra lange trailer waardoor hij niet het terrein op kon en we alles vanaf de weg trap op en naar binnen moesten sjouwen. Het was in ieder geval goed voor de stappenteller. Mijn schoonzus Joyce, zwager Marco en neefjes Guus en Siem kwamen rond de lunch aan. Net op tijd om te helpen de laatste zware dingen mee naar boven te sjouwen.
Kate en Emma vinden het fantastisch dat Guus en Siem er zijn en er wordt volop gespeeld.
Vrijdag was het nogal druk dus het werd zaterdag dat we terug naar de bouwmarkt gingen om het hout op te halen. Toch? Uhm niemand die ons kon vertellen waar het lag, het was dus niet voor ons besteld en/of klaargelegd. We hebben wel geluk want er is nog hout op voorraad dus ze maken het alsnog voor ons op maat.
Op maandagochtend gaan we naar het gemeentehuis want we moeten de inschrijving voor school regelen. Eigenlijk is het alleen de paspoorten en trouwboekje kopiëren. Als dit het is; het zou mooi zijn als alles hier zo gemakkelijk gaat.
De daarop volgende dagen wordt er hard gewerkt. Joyce is drie dagen bezig geweest om de keuken grondig te reinigen, Marco is helemaal in zijn element in de tuin en weet het al wat op te 'fleuren' met mooie bloemetjes, schoonvader Kees weet het tochtgat op Kate haar kamer netjes weg te werken en schoonmoeder Annemarie behangt de slaapkamers. Bart en ik zijn de vliegende kiep en helpen waar nodig.
Tussen het harde werken door worden er leuke dingen gedaan. We gaan ter ere van Kees en Annemarie hun 45 jarig huwelijk heerlijk uiteten, vieren Siem zijn verjaardag, er wordt (vooral door de kinderen) gezwommen (we begonnen bij 19 graden maar het gaat al naar de 25), gaan met z'n allen naar Agen (waar we de Franse mobiele nummers en TV hebben geregeld gekregen) en bezoeken Marmande.
Een kleine week na hun aankomst gaan de hulptroepen weer naar huis. Wat zijn we toch dankbaar dat ze ons hebben geholpen!
Dan zijn we in een keer met z'n viertjes in het Franse. Ondank dat we enorm blij zijn met de vele hulp is het dan wel fijn om even op adem te komen. Het zijn veel indrukken die op je af komen en er wordt veel van je gevraagd (niets klagends mee bedoeld want we hebben hier zelf voor gekozen). Nu de gîte leeg is kunnen we daar mee beginnen.
We gaan voor de kennismaking met de juffen op donderdag naar Bazens. Kate en Emma zullen hier blijven tot aan de zomervakantie. Kate begint op een iets lager niveau dan in Nederland maar dat geeft haar de ruimte om de Franse taal te leren. Het is even spannend maar Emma klimt al gelijk op de fiets daar. We krijgen een volle agenda met ditjes en datjes mee en zullen het verder wel zien.
Dan is het tijd om de omgeving wat te verkennen en gaan we naar klimbos Parc Cauderoue in Barbaste. We proberen het natuurlijk eerst zo dicht mogelijk bij huis te houden. Er zijn 3 verschillende niveaus maar de zwarte is nog wat te hoog gegrepen. Samen met Kate leg ik 6 parcoursen af. De een wat moeilijker dan de andere maar het was erg leuk!
Op moederdag komen mijn ouders 's avonds aan. Ze gaan ons de komende 2 weken helpen. Er is namelijk nog meer dan genoeg te doen. Daarover vertel ik jullie later, de volgende keer kunnen jullie lezen over de eerste ervaringen van Kate en Emma op school.