Bij emigreren hoort ook afscheid nemen. Al klinkt het ook weer een beetje raar, afscheid nemen... Want ik ga er vanuit dat ik iedereen toch wel weer ga zien, maar goed. Dit hebben we gedaan door best wat gezellige borrels en etentjes. Het was op een gegeven moment geen uitzondering meer dat ik minimaal 2 keer per week bij een borrel of in een restaurant te vinden was. Maar hé, je neemt niet ieder jaar zo'n stap. Ik heb er in ieder geval enorm van genoten!
Voor de kinderen organiseren we leuke dingen. Emma mag met haar vriendinnetje van schooltje naar Avontura. Kate krijgt een afscheidsfeestje op de manege zodat ze nog 1 keer op Feestje (ja, zo heet haar favoriete pony van de manege) kan rijden.
Er wordt na ruim 7 jaar ook afscheid genomen van gastouder Miranda. Het is een waar feest voor de kinderen. Al is het voor zowel mama als Miranda toch even slikken bij het afscheid. Al die tijd is ze als een tweede moeder geweest voor Kate en Emma. Ik weet dat je ook deze blog zult lezen, dus nogmaals; BEDANKT Miranda!
Vrijdag 22 april is de laatste schooldag in Nederland en heeft Kate haar afscheid in de klas. We mochten bij het 'afscheidsfeestje' zijn en daar zaten ze dan... Kate en Emma vooraan in de klas druk te vertellen over het huis en welke woorden ze al in het Frans kennen. Na de traktatie ga ik met Emma nog een bakkie doen bij 't Archief. Als de school uit is gaan we met het beste vriendinnetje van Kate naar pannenkoekenhuis Koeckers.
De dames zijn enorm verwend, beide hebben ze leuke afscheidscadeautjes gekregen. Zo lief van iedereen!
Wat me is opgevallen is hoe flexibel kinderen, of in ieder geval Kate en Emma, zijn in het afscheid nemen. Buiten af en toe 'ik ga ... missen' of 'jammer dat ik niet meer met ... kan spelen' hoor je ze eigenlijk niet. Dat terwijl ik het zelf soms heel moeilijk had omdat ik wist wat ik mijn kinderen aan doe en ze uit hun vertrouwde omgeving haal. Moet zeggen dat dit het dan voor mij weer een stuk gemakkelijker maakte, want als hun er zo luchtig in staan, waarom ga ik er dan een zwaar iets van maken. We hebben in deze periode altijd meegegeven aan de kinderen dat het echt niet altijd leuk zal zijn. En dat ze verdrietig mogen zijn omdat ze iemand of iets missen.
Zondag 24 april was het echt zo ver...
Rond 8.30uur druppelden vrienden en familie binnen om ons uit te zwaaien. Iedereen een dikke knuffel geven en instappen. Ons avontuur gaat nu echt beginnen!
Ik vertrek...
Wat knap van Emma en Kate dat zij dit zo doorstaan. Ook fijn voor jullie 😀