Degene die mij een beetje kennen denken; HUH?! Wat is daar gebeurt? Yvon naar de sneeuw? Daar geloven we niets van.
Voor degene die mij niet kennen, verschillende keren is mij gevraagd om mee op skivakantie te gaan maar altijd kregen ze te horen; mij niet gezien, ik lig liever in de zon op het strand. Dus verder dan een keer een ski- of snowboard les bij Montana Snowcenter zo’n 15-20 jaar geleden kwam het niet.
Maar ja als je nog geen 3 uur rijden van de sneeuw woont en wordt uitgenodigd door nieuwe vrienden om mee te gaan is er geen reden meer om ‘nee’ te zeggen.
Het plan werd onder een drankje in de zomer gesmeedden maar nu was het zover.
Overal werd skikleding vandaan gehaald want echt voorbereid op kou zijn wij niet. We gingen tenslotte naar Frankrijk omdat het daar wat warmer is. Nu hebben we hier een paar dagen voor vertrek ook koude dagen (1-2 graden overdag en nachtvorst) dus we konden vast een beetje wennen. De kinderen hebben er zin in, nog nooit geskied maar ze gaan ervoor.
Vrijdagmiddag meteen na school vertrekken we met volgeladen auto’s naar de Pyreneeën.
We zijn nog maar een half uur onderweg als onze spiegel wordt geraakt door een tegenligger. Gelukkig was de betreffende persoon zo aardig om te keren zodat alles geregeld kon worden. Met 20min vertraging konden we door rijden.
Het was verder goed te doen. Echter de laatste 200meter was het even spannend omdat er in de straat zelf niet gestrooid was. Het is een mooi huis voor 8 personen. Even installeren en dan gaan we eten. Ze vertelden dat er een gourmetstel was dus we gingen gourmetten (dacht ik). Nou ja het was ook zo maar dan op z’n Frans. Het was raclette en dat is net een beetje anders dan wij kennen. Er worden aardappelen gekookt waarbij je vleeswaren als ham, spek en salami bakt op de plaat. Ondertussen laat je een dikke plak kaas smelten in het kleine pannetje en giet je dat over de aardappel en vleeswaren heen. Erg lekker maar net anders dan ik dacht.
Zaterdag is het dan zover, we gaan skiën! Het is 10min rijden naar Saint-Lary-Soulan waar we de lift (genaamd Skyvall) nemen naar Peyragudes. Daar huren we de skimaterialen. Dit klinkt allemaal heel gemakkelijk maar ondertussen zijn we ruim 1,5 uur verder.
Uiteindelijk sta ik daar dan, voor het eerst in mijn ruim 38 jaar op een heuse skipiste.
We gaan met z’n allen naar boven, netjes afgesproken wie bij wie blijft zodat we allemaal heel blijven.
Net boven aangekomen en installerend bedenkt Kate, ik draai me alvast richting beneden, niet wetende wat er zou gebeuren, nou dat kan ik je vertellen… ROETSJJJ volle vaart naar beneden! Jerome en Hansa gaan er direct achteraan. Gelukkig liet ze zich onderaan uiteindelijk vallen en was er niets aan de hand (behalve dat ik een hartverzakking had). Even weer wachten op elkaar en klaar voor poging 2. De kinderen worden mee genomen door onze vrienden die zeer ervaren skiërs zijn.
Bart heeft zo’n 20 jaar geleden een week geskied in Oostenrijk maar was het zeker nog niet verleerd. En ik ging als een echte dummie in de welbekende pizzapunt beetje bij beetje naar beneden.
Toen werd het tijd voor de lunch. Emma was zo moe van alles dat ze letterlijk aan tafel in slaap viel. Eerst was ze dan ook klaar met skiën maar toen het eten eenmaal achter de kiezen was, wilde ze toch nog een keer gaan. En ja hoor het ging steeds beter.
In de middag begon het te sneeuwen en kouder te waaien. Rond 16.00uur was de koek dan toch wel aardig op en zijn we terug gegaan. Allemaal nog even een slaapje gedaan zodat we klaar waren voor de avond want om 20.00uur hadden we gereserveerd. Waar het ‘s middags nog goed te doen was met de auto, waren ’s avonds de sneeuwkettingen nodig. Toch even puzzelen hoe het werkt (we hadden het vrijdags nog wel even geoefend aangezien het voor ons de eerste keer was dat we ze zouden gaan gebruiken) maar we komen er. Na het eten naar huis en nog een bakkie gedaan.
Het is toch wel vermoeiend dat skiën dus we gaan niet te laat ons bedje in.
Zondag is het de verjaardag van Emma. Het huis is volop versierd en Mahé (zoon van Hansa) was vorige week jarig dus ook dat vieren we. Uitgebreid ontbijt met cadeautjes en daarna naar buiten de sneeuw in. De houten slee hadden we in Nederland verkocht want die gingen we toch niet nodig hebben (want we gingen naar de zon toch?). Maar als je naar de sneeuw gaat moet er gesleed kunnen worden. Dus die hebben we geregeld, en daar gingen ze… Heerlijk de ochtend buiten gespeeld. Toen was het weer tijd om in te pakken. Rond 16.00uur vertrokken we naar huis, in kolonne. Want heel de Pyreneeën stroomde weer leeg.
Omdat het Emma’s feestje is sluiten we de dag van met een ‘diner’ bij de McDo. Ze voelde zich in ieder geval helemaal jarig.
We hebben allemaal volop genoten dit weekend en zullen waarschijnlijk nog wel eens terug gaan.
Dit weekend konden er dus een paar eerste-keer dingetjes afgevinkt worden:
- op een skipiste
- op de ski’s voor de kinderen
- rijden met sneeuwkettingen
- een wildzwijn gezien onderweg (gelukkig bleef hij aan de kant van de weg zitten en niet onder de auto).
Nu we dit achter de rug hebben vroeg Emma van de week ‘Mama, wanneer is het weer zomer?’. Tja ik snap haar helemaal want van mij mag het mooie weer nu ook wel terugkomen 😊.