Op slippers...

In 1 keer besefte ik me dat ik zowel ’s ochtends als ’s avonds op mijn slippers liep met de hond uitlaten. Je zult nu denken ‘en?’. Voor mij is dat het besef dat de zomer er nu echt komt! Maar ook dat de tijd weer letterlijk voorbij vliegt…

Zoals je ziet, de tijd om voor de blogs te zitten schiet er nog wel eens bij in, maar eigenlijk is dat alleen maar een goed teken. Dat we ons in ieder geval niet vervelen! Sinds mijn vorige blog over het thuiswerken zijn we lekker druk geweest.

In februari ben ik met de kinderen (zonder Bart en hond Kay ) naar Nederland gegaan. Dit om mijn collega’s op kantoor weer te zien en natuurlijk familie en vrienden. Toen de oudste er lucht van kreeg dat het in deze periode ook carnaval was wilde ze heel graag hiervoor blijven, daardoor waren we bijna 2 weken van huis. Het was weer een hele planning maar vol gezelligheid. Dan is het carnaval in Nederland toch wel heel anders dan in Frankrijk. De kinderen vonden vooral de optochten geweldig, maar dat kwam vooral door de kilo’s (ik lieg niet, als je beseft dat het alleen al zo’n 130 lolly’s waren) snoep en troep die ze gescoord hebben. Het carnaval in de kroeg was niet helemaal hun ding, dat vonden ze toch wel erg veel herrie.

Na terugkomst uit Nederland gingen we hier verder met carnaval vieren waarbij Emma met de majorette optredens had in Layrac, Port-Sainte-Marie en op haar school in Bazens. Tussendoor zijn we bezig met zwembad van groen naar blauw te krijgen (dit blijft een truck-speciaal), de tuin klaar te maken voor het voorjaar en de gîte voor te bereiden voor het seizoen. Want de eerste gasten waren er in april. Tijdens de meivakantie kwam mijn beste vriendin met haar gezin voor een week naar Camping La Batisse 😉. Wat hebben we hier met z’n allen van genoten! Het was even aanpassen omdat zoals de maand het zegt; april doet wat ie wil. Dus we gingen van regen naar stralend mooi weer. De kinderen hebben toen(eind april) voor het eerst weer gezwommen. Nadat we de vrienden hadden uitgezwaaid mochten we de gasten verwelkomen. Het blijft een verrassing maar ook deze keer was het gezellig. Het waren een opa en oma uit het noorden van Frankrijk die op hun kleinkinderen (die hier op 10 minuten vandaar wonen) kwamen oppassen. Vooral Emma klikte goed met de jongste dus entertainment was geregeld.

Ondertussen zijn we bij Kate haar volgende school gaan kijken. Hier gaan de leerlingen een jaar eerder naar college. Het is wat eenvoudiger opgezet als in Nederland. Waar je in NL op basis van de CITO-score het voortgezet onderwijs instapt, gaat hier iedereen nog naar dezelfde school. Welke school dit is wordt gebaseerd op je adres. Wil je hiervan afwijken moet je er toestemming voor vragen. Wel heb je nog keuze tussen publiek en particulier. Maar indien je voor particulier kiest is niet alles standaard geregeld en moet je bijvoorbeeld het busvervoer zelf regelen ( in deze regio). Dus heel overzichtelijk, Kate gaat naar Collège Delmas de Grammont  in Port-Sainte-Marie. Dit is maar 1,3 km dus ze gaat op de fiets. Al blijkt dit ook nog wel een dingetje te zijn voor sommigen. Oké ze moet de brug over en daar zal ze echt wel op het overige verkeer moeten letten, maar wij hebben er het vertrouwen in, en anders kan ze te voet naar school. Zelf heeft ze het al helemaal bedacht met haar klasgenoten en is ze er klaar voor! Nu wij nog…

Voor het echt zover is hebben we nog een ‘BOOM’ (nee niet op z’n Nederlands maar op z’n Engels) te organiseren. Ze hebben hier aan het einde van het schooljaar hun standaard spectacle. Verder wordt er niets gedaan voor de schoolverlaters. Als we terugdenken aan ons afscheid van de basisschool was dit groots met een musical en afscheidslunch. Dus we gunnen Kate ook iets. Daarom hebben we met een paar ouders samen besloten dat we hun een afscheidsfeest geven. We nodigen de schoolverlaters met hun gezin en natuurlijk de docenten uit. Wat muziek en eten volgens Auberge Espagnol waarbij iedereen wat mee neemt. Hopelijk krijgen we mooi weer zodat het een ware poolparty wordt.

De afgelopen periode zag je de natuur heerlijk zijn best doen. Tijdens mijn gebruikelijke rondjes hardlopen zag ik het soms heel snel gaan. Zo zag ik in een paar weken tijd de appelbomen van nagenoeg kaal zonder blad naar volop in de bloesem staan. Er worden dan veelal bijenkasten geplaatst die zorgen voor de bestuiving van de fruitvelden. Na de appelbomen zijn nu de kiwi’s aan de beurt. Ook onze tuin staat vol met bloemen. Bart weet me dan weer eens te verrassen met een mooie bos bloemen uit eigen tuin. En tja, bij dat mooie weer afgewisseld met toch nog wat regen, laat het gras ons niet in de steek. Wat resulteert in de wekelijkse tijdverdrijf op de zitmaaier.

Op 8 mei is het in Frankrijk de dag van de dodenherdenking. Dit jaar ging ik samen met Kate en Emma voor het eerst naar de ceremonie in het dorp. De brandweerlieden, burgemeesters en veteranen maken een kleine tour langs een aantal dorpen waarbij er een 15-20 minuten wordt stilgestaan bij de overleden soldaten uit de tweede wereldoorlog van dat dorp. Ze worden allemaal 1 voor 1 opgenoemd waarbij de aanwezigen gezamenlijk na iedere naam ‘Mort pour la France’ zeggen. Kate was gevraagd om samen met onze burgemeester de krans bij het monument te leggen. Wat was ik blij dat ik haar van te voren had kunnen overtuigen dat het niet zo gepast is om in een crop-top (voor degene die het niet kennen, een truitje wat tot boven de navel komt) naar een dodenherdenking te gaan…

Bart zat in Nederland die week en was deze dag onderweg met mijn ouders naar Frankrijk. Dit bleek een goede zet want behalve bij Antwerpen was het zo doorrijden.

Mijn ouders bleven 1,5 week waarbij we mijn verjaardag gezellig hebben gevierd, de tuin wat verder hebben opgeruimd en naar Agen zijn geweest voor een lunch bij de MacDo. Ik ben samen mijn ouders een dag op pad geweest. Eigenlijk wilden we naar Pau gaan maar de weersvoorspellingen waren zo goed dat we het dan zonde vonden om met dit mooie weer zo lang in de auto te zitten. Dus besloten we naar Marmande te rijden. Hier hebben we even doorheen gewandeld en geluncht. Het was al weer even geleden dat ik er was geweest maar ze hebben het centrum mooi opgeknapt. Na de lunch reden we naar Eymet. Daar hebben we ruim 3,5 jaar geleden gekeken voor een huis. Het is niet groot maar heeft een mooi en leuk dorpsplein. Al valt het op dat het nogal op de Britten gericht is. Achteraf gezien ben ik blij dat we daar dus niet terecht zijn gekomen. En ja… we wonen ondertussen al 3 jaar een Frankrijk. Ik zei toch dat de tijd vliegt 😉.

Redelijk last minute besloot ik om met mijn ouders mee terug te rijden naar Nederland. Door een paar dingen op het werk was het goed weer even op kantoor te zijn. Dit was een gemakkelijke oplossing om in ieder geval in Nederland te raken. Daarnaast waren de treinen al vol en de vliegtickets onbetaalbaar. Na 5 dagen pakte ik de Flixbus terug naar huis. In Eindhoven opstappen, een overstap in Lille en dan door naar Bordeaux. Op zich geen probleem al ben je wel echt even onderweg en sla je een nacht over. Vervolgens bleek de trein tussen Bordeaux en Port-Sainte-Marie niet verder te rijden dan Langon. Gelukkig kon Bart me weer op komen halen. En wat is het dan fijn om weer thuis te zijn!

Al met al zitten we ondertussen in juni met de slippertjes aan. Heerlijk dit mooie weer. Er wordt gebarbecued, vriendjes en vriendinnetjes komen zwemmen/spelen en waar het mogelijk is proberen we zelf ook een moment te pakken om even aan het zwembad te liggen. Ik geniet iedere keer weer van deze periode. Er zijn veel dingen te doen in de omgeving en de kinderen tellen af naar de zomervakantie.

Volgende week mag Emma meedoen met het majorette-toernooi ‘Bâton-Crystal’ in Castres. Hierover vertelde ik al in de blog van december 2024 omdat Kate vorig jaar aan meedeed. Dan staan er nog gezellige borrels, feestjes en activiteiten op de planning. En oh ja, ook weer voorbereiden voor het hoogseizoen van de gîte. Ik zal tussen de bedrijven door proberen iets eerder een nieuwe blog te schrijven 😉.