Bâton Crystal 2025

Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf was het dit weekend Bâton Crystal. Dit jaar toch weer anders aangepakt omdat je tenslotte leert.

Deze keer mochten we naar Castres (klinkt bijna het zelfde als Casteren in Nederland maar dan 1100km verder). Voor ons is het 2,5 uur rijden. Omdat het vorig jaar veelal de mama’s waren die mee waren, hebben we voor deze keer de papa’s overtuigd om mee te gaan. We besloten met 3 gezinnen bestaande uit 6 volwassenen en 6 kinderen een hotelletje te boeken. Het was echt een super leuk hotel wat bestond uit 4 aaneengeschakelde huizen uit 1700. Midden in het centrum en op 2 minuten lopen van de terrassen. Rond 17 uur waren we er allemaal. Na de kamers van elkaar bewonderd te hebben installeerden we ons op een terras. De dames besloten hun bâtons te halen om een optreden te geven op het stadsplein. We grapten nog dat ze daarmee geld konden inzamelen om onze borrel te betalen maar dat lukte helaas niet. Er was voor 19 uur gereserveerd in een restaurant dus daar lekker gegeten. Ondertussen liep het al tegen 21.30uur. Gauw die dames in bed want het wordt een lange dag… En dat was het…

Zelf niet zo best geslapen en om 6uur ging de wekker. Om 6.30uur aan het ontbijt. Élena (de oudste van ons clubje majorettes) deed de haren van de dames. Na het ontbijt de spullen bij elkaar geraapt en naar de locatie van het toernooi gereden.

Daar bleek al een tribune voor ons te zijn dus geïnstalleerd op de tribune en dan begint het wachten… De dames werden nog opgemaakt en bereidden zich verder voor. Het werd al wat drukker en de 'professionele' supporters warmden zich op met kabaal maken. We waren voorbereid dus de oordoppen gingen gelijk in, dat was al een hele verademing. Tevens zelf wat meegenomen om herrie te kunnen maken. Echter bleek de luchthoorn niet toegestaan dus die bleef in de tas. Maar we hadden ook fluitjes mee en ze verkochten er klappers.

Om 9.00uur stelden de teams zich voor. Emma was hier al zenuwachtig voor maar ze deed het goed. Ook dit keer zagen we grote groepen van wel 60 majorettes terwijl wij (Majo Rêves) met 18 majorettes + 1 majors mee deden

.

Bij het ontvangen van het programma kwamen we er achter dat Emma pas om 15.30 uur aan de beurt is. Omdat dit pas het eerste jaar is van haar hoeft ze alleen mee te doen met categorie – pompons-petites-groep. De bâton vraagt meer techniek en dus oefening en tijd die ze nog niet gehad had. Sommigen van hun club deden met 6 nummers mee waardoor de beleving van het wachten iets anders is 😉.

Na de teams-presentatie was het tijd voor ‘marching’. Hierbij geven de groepen een optreden waarbij ze een 100 meter ‘lopen’. Daarna was categorie Solo/Duo/Trio bâton. Hierbij kunnen de teams zelf kiezen of ze een solo, duo of trio optreden geven. Ieder team, het waren er 8, geeft 3 optredens in een categorie onderverdeeld in petites, moyenness en grandes (tot 10 jaar, 10-15 jaar en +15 jaar). Tussen de optredens door moedigen de supporters hun club aan met het liefst zo veel mogelijk kabaal. Dit maakt wel dat iedere club bijna per nummer zo’n 10minuten nodig heeft.

Je zult denken, zo lang? Jep! Het is namelijk eerst het publiek enthousiast maken, aankondiging volgend team, entree van het team (ja dit is met een ander liedje dan het optreden), het optreden zelf, de jury schrijft hun punten en commentaar op, wissel van jurybladen voor het volgende nummer en dan opnieuw voor het volgende team. Je begrijpt, voordat 8 teams, met 3 categorieën zijn geweest ben je even verder.

Het liep al voor de lunch goed uit. Na de groepen petites en moyennes toch de lunchpauze en daarna de grandes nog solo/duo/trio bâton. Toen waren de groepen (meer dan 3 deelnemers) aan de beurt, eerst in de categorie bâton en daarna met categorie pompons. Uiteindelijk was het 18.00 uur voordat Emma moest optreden. Ze was heel zenuwachtig maar heeft het super goed gedaan!

Al bij haar eerste training probeerden ze of Emma geschikt was om een lift te doen. En dat bleek! Heel trots werd ze door 2 dames de lucht in getild.

Daarna was het nog ‘even’ wachten omdat de ‘moyennes’ en ‘grandes’ nog moesten met de pompons. Vooral de groten is dan erg mooi om naar te kijken waarbij er piramides worden gemaakt of de majorettes letterlijk in de lucht vliegen.

Ik had Bart al wat voorbereid dat het wel eens een hele lange dag kon worden. Ik hou heel veel van manlief maar geduld is niet zijn beste kant dus ik wist dat dit een dag was waar hij weinig plezier aan zou beleven. Aangezien het ook praktischer was vertrok Bart alvast met Kate gelijk na Emma haar optreden om Kay op te halen. Anders werd het erg laat voor we daar waren. We kregen ook nog een logeerhond mee terug. Ik en Emma konden met anderen mee terug rijden.

Hierdoor kon Bart helaas niet bij de prijsuitreiking zijn. Eigenlijk stond deze om 18.30uur gepland maar het werd goed 20.00uur. Ondertussen was de vermoeidheid bij zowel de majorettes als de papa’s en mama’s er goed ingehakt. Maar we waren toch wel benieuwd hoe ze het hadden gedaan. Nou super goed! Emma heeft met haar nummer gewonnen! Daarnaast hebben ze de volgende podiumplaatsen behaald met hun club:

-          1e met trio bâton petites

-          2e met de groep bâton petites

-          2e met de groep bâton grandess

-          3e met trio pompons grande

-          Winnaar ‘le coup de coeur’ waarbij extra aandacht voor onze major

Deze prijzen maakte dat we 3e werden in het algemeen klassement! Nou het dak ging er voor ons af.

Vorig jaar hadden we namelijk maar 2 prijzen gewonnen en nu zoveel podiumplaatsen plus 3e in het algemeen klassement in plaats van de 7e plaats. De vreugdetranen vloeiden volop zowel bij de majorettes als bij de mama’s 😉. Wat zijn we trots op deze club! Emma kon in het begin alleen maar huilen. Toen ik vroeg of ze dan verdrietig was, nee dat was het niet. Ze was gewoon heel erg blij (en moe). Zo zie je maar dat je echt kunt huilen van blijdschap (en trots).

Dit resultaat was natuurlijk niet mogelijk geweest zonder onze trainster Nathalie, haar man Eric die president is van de club en dochter Aylin die kleintjes naar hun eerste en tweede prijzen heeft getraind. Dus voor iedereen een mooie beloning voor het harde werk met dit resultaat.

Er moest nog gegeten worden dus om 21.15 uur zaten we met ons clubje in de KFC. Dat hadden de dames wel verdient. Uiteindelijk waren we om 00.30 uur thuis van deze vermoeiende maar enorm mooie dag. Morgen gaat de medaille mee naar school waar ze over deze ervaring kan vertellen.